म ठूलो भएछु

म ठूलो भएछु,
आमाको ममता सजायको रूपमा पहिले नै भोगेको म,
ढाँटेर खेतालाहरु सँग बढी खोला तिर बरालिंदा,
गोठमा गाई-भैँसीले हाँसेर मेरी आमैलाई म विरुद्ध उक्साएको त्यो धमिलो सम्झना,
र
तामा भन्दा पहिले नै बाँसको स्वाद चाखेको म,
ठूलो भएछु,
त्यो गोठ र त्यो आँगन देखि,
मेरो बाउले मलाई बिदाई गरेको फोटोमा आज गौर गर्दा,
उनको हरेको बोलि काट्ने कला निखारेको म,
परिपक्व भएछु आज,
उनको पिडा र मौनतामा नि ममता रूपी प्रेम देख्ने भएछु म आज,
उमेर र बिजुली-पानीको यो कस्तो मिठो बुझाई,
एउटा फोटो र बोतलको यो कस्तो दैवी समिश्रण,
रातको दैत्य प्रहरमा नी
यो कस्तो तेश्रो परिप्रेक्ष्य जाग उठ्यो,
बाउको करले मन्दिर जान नखोज्ने र नजाने म,
भगवान्,
आमा गयल हुँदा पाँच वर्षको म,
भित्री मधेशको गर्मिमा मेरो बाउले मलाई अँगालो मारेको सुताएको सम्झना गराएर,
ठूलो बनाएछौ मलाई ।।।

यात्रा कविता

उज्यालो रातो रङ्गमा मिसिंदै गर्दा,
बिस्तारै कालो अदृश्यताको च्यादरले ढाक्दै गर्दा,
अनि न्यानो तर कृतिम वैकल्पिताले ढाडश दिंदा,
घर जाने बाटोको दुवै पट्टीका हरिया र पहेंला फाँटहरुमा
गन्तव्य पुग्ने व्यग्रता फुल्न थाल्छन् /
र
वृक्षहरु रुप-रङ्ग बिनाको मात्र एउटा आकार भैदिंदा,
मेरो अगाडी बसेकी सुन्दरीले घोत्लिरहेको किताबमा ध्यान जान्छ
र दाहिने पट्टि बसेको म जस्तै चस्मिस (तर म जस्तो ह्यान्डसम चाई हैन) ले भोलिको (शायद) अन्तर्वार्ता तयारी गरि रहँदा,
झंल्यास घर अझै ८३ किमी टाढा भन्ने बोर्ड देखिन्छ,
तर फेरी कानमा गुन्जी रहेको कोल्डप्लेको विवा ला विडाले ध्यान खिंच्दा
र म मन-मनै हजुर क्रीस मार्टिन दाई, मलाई केहि गुनासो छैन भन्छु,
भावनाहरु अझै बढ्न थाल्छन् जब क्र्यानबेरिसको when you are gone बज्न थाल्छ,
अनि म सोचमग्न हुन्छु, मेरी पियारीले यहि गीत नगाए पनि,
यस्तै भाव अनुभव गरेको हुनु पर्छ /

पियारीकै कुरा आएपछि,
घर पुगेर पाउने मिठो खानाको अपेक्षाले
मन र पेट दुवै एउटै स्वरमा शानको चार कदम बस् चार कदम गाउन थाल्छन्,
रम पोइ रे रम पोइ रे ..रा रा रा रा रे ..
अनि अर्को वाक्य सोच्दै गर्दा
झट्ट मेरी एउटै मेरी पियारीको यसयमयस आउँदा
अरिजित सिंह भाईले मन मस्त मगन, बस् तेरा नाम दोहराए कानमा गुन्जाउँदा
पिरती आफै भरिएर आउँछ र
म ब्र्यान एडम्स दाईसंगै baby you are all that i want गुनगुनाउन थाल्छु /

अन्त्यमा,
गुरुजीले ल केटा तिम्रो घर आउन लाग्यो भन्दा,
डेनी डेंग्जोम्पा दाईको मनको कुरालाई बाँधी नराख, चट्ट सुनाईदेउमा लय मिलाउँदा
स्वत: मुस्कान आएको अवस्था बताउंदै
यो यात्रा कविता हाम्रो स्वर्गीय जोन लेनन दाईको
when the night has come and the land is dark
ले सान्दर्भिक बनाएको अर्को अवस्था बताउंदै टुंग्याछु ///

One of these days

One of these days

the door shall open; even the windows

the curtains shall rise

one of these days, they shall adieu the blues.

One of these days

the rain shall hit the hills

and drench the dust

one of these days, the rainbow shall emerge and shine.

One of these days

the autumn shall cede to the spring

the mist shall capitulate to cosmic rays

one of these days, the colors shall reign again.

One of these days

a pause shall lead to a canter

an idea to a design

one of these days,nothing else matters shall be a song only

one of these days, blowing in the wind shall not be an answer.

पीडाबोधको आनन्द

पीडाबोधको आनन्द

कस्तो हुन्छ भनी

अनि कसले लिन सक्छ भनि कसैले सोधेमा

कुनै आम नेपालीको नाम लिनु

महँगीको मारमा थिचिंदा पनि

ट्राफिक जाममा पर्दा पनि

उपत्यका, जिल्ला, अंचल, राजमार्ग, नेपाल बन्द हुँदा पनि

तेलको लाइनमा बस्दा पनि

एमआरपी को लाइनमा बस्दा पनि

ऊ हाँसेकै हुन्छ

भोक लागे चाउचाउ खान्छ

अलि रिस उठे हर्न बजाउँछ

अनि

सँगै रहेको अर्को नेपालीको अनुहार हेरी

यस्तै हो हाम्रो देश भनि

ऊ मुस्कुराउँछ

फुटपाथमा पसलेले हिड्न गाह्रो बनाएपछि

ऊ सडकमा हिडिरहेको हुन्छ

सडकमा जतिसुकै खाल्डा-खुल्डी भएपनि

बचाई बचाई बाइक गाडी चलाएकै हुन्छ

बाइक गाडी नभए

कोचिएर झुन्डिएर भए पनि यात्रा गरेकै हुन्छ

अनि घर पुग्दा

बिजुली नभएर

सके इन्वर्टर, नभए चाईनिज टुकी

त्यो पनि नभए

मैनबत्ती बालि ऊ मुस्कुराएकै हुन्छ

जलश्रोतको धनी देश भनि

ऊ मुस्कुराएकै हुन्छ

ट्राफिक लाइट नभई

ट्राफिक को इसारामा चली रहेको हुन्छ

सरकार नै नभई

काम चलाउ सरकार उसले झेली रहेको हुन्छ

देशले केहि निकास पाएछ कि भनि

टिवी, नभए रेडियो

त्यो पनि नभए पत्रिका

ऊ हेरिरहेको हुन्छ

पीडाबोधमा ऊ बाँचिरहेको हुन्छ

तर पनि

नेपाली हुनुको आनन्दमा

पीडा सँगै हाँस्दै

मुस्कुराउँदै

पीडाबोधमा पनि

ऊ

आनन्द उठाई रहेकै हुन्छ

नेपाली पो हुँ त म

अरुले मोड आएपछि गति कम गर्लान्
अँह, म त झन बढाउँछु
त्यो अगाडीको बाइक, स्कुटर र कारलाई बायाँबाट जो उछिन्नु छ
हट्ने हैन डटी लड्ने नेपाली पो हुँ त म /

दोबाटो, चौबाटोमा दायाँ-बायाँ जान अरुले साइड-लाइट बाल्लान्
अहँ, म त बाल्दिन, ज्यान गए बाल्दिन
यो बाटो मेरो आँगन त हो नि !!!
जता सुकै जाउँ,
शिर उचाली चल्ने नेपाली पो हुँ त म /

अगाडीको बाइक/गाडीले बत्ति झिप-झिप गरेर पास मागोस्
अँह, म त हाइ बिम मै राख्छु
म झुक्दै नझुक्ने नेपालीको छोरो पो हुँ
बुद्धको ज्योति छर्ने नेपाली पो हुँ त म /

जेब्रा क्रशिंगमा मान्छे देख्ने बित्तिकै
कार / बाइकको गति बढाउने नेपाली पो हुँ त म
रेड लाइटमा भ्रूम भूरुम गर्दै टेक-अफ गर्ने
ग्रयान प्रीको प्रत्यासी पो हुँ त म
जाग्ने, चम्कने, लम्कने नेपाली पो हुँ त म //

खुशी बिक्रीमा

आज बिहान टि.भी. हेर्दा कोका-कोलाको बिज्ञापनले ध्यान खिच्यो | खुशी बाँडे, खुशी बढ्छ; हामीले सानैदेखि सुन्दै आको कुरा, दुख बाँडे घट्छ संगै | कुरो एकदम ठीक छ तर आज चाँडै उठेको असर हो या शुक्रबार राति नभएको सरकारलाई कर तिरेको असर - यो बिज्ञापनलाई अर्कै नजर (कुटिल भनौं की रुखो, तपाईहरुको जिम्मा) बाट हेर्न मन लाग्यो |

खुशीलाई कोकसँग जोडिएको छ (धन्यबाद दिनुस् मलाई तपाईहरुलाई यो ज्ञान दिएकोमा :D) तर कुरो कहाँ खट्कियो भने खुशी किन्न त २५ (कतै ३० पनि लिन्छन्) रुपियाँ पो खर्च गर्नु पर्यो त | हैन, खुशी पनि किन्न सकिन्छ र | खुशी त देन हो, अमुल्य; साना-साना कुराहरुसँग जोडिएको | यसरी मानव जीवनको एउटा मुख्य अनुभूतिलाई एउटा निर्जिब बस्तुसंग जोडिएको देख्दा मनमा एक किसिमको खल्लोपन जाग्यो - कतै हाम्रो समाजको प्रतिबिम्ब त हैन यो ? मानवीय भावना मानवसँग हैन निर्जिबतासँग जोडिएको छ |  यो बिषयमा धेरै कुरा भएका छन्, लेखिएका छन् | तर, साच्चीकै खुशी किन्न पाइने भए के हुन्थ्यो ?  फेरी नेपालकै ताल हुन्थ्यो - धनीहरु सधै खुशी हुन्थे अनि गरिबहरु सधै दुखि | यो देश साच्चिकै बिडम्बनाले भरिएको हो त ? 

(गद्य लेखनमा पहिलो प्रयास)

sinex ra cetrizen

सकिन तिम्रो मायाबाट बच्न 
अनेकौं प्रयत्न गरें 
भाग्दै, लुक्दै हिडें /
रङ विरंगी पानी खाएँ
बाहिरी लेपले मात्र हुदैन भनेर भित्री लेप पनि लगाएँ /
धामी झाँक्री कहाँ गईन 
तर भाले चाहीँ काटेर खाएँ 
र अन्त्यमा अंगाली हालेउ
मायाले लुत्रुक्क बनाई छोडेउ /
अब मेरी पियारी कसरी भनौं
चाँडै छोड-पत्र देउ 
रुघा, खोकी र टाउको दुखाई //